kompozytor i współtwórca instalacji multimedialnych, wielokrotnie nagradzany na konkursach krajowych i międzynarodowych.
W 1997 r. otrzymał Premio Erato, przyznawaną przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Włoch; w 1998 – Nagrodę Guggenheimów za instalację multimedialną La Torre delle Trilogie. Jego kompozycje wykonywane są przez renomowanych muzyków i zespoły (m.in. Neue Vokalsolisten Stuttgart, Ensemble Avantgarde-Leipzig, Cambridge New Music Players, Juilliard Ensemble, Alter Ego Ensemble, Orchestra Sinfonica dell'Emilia Romagna, Teatro alla Scala w Mediolanie), prezentowane i zamawiane przez najważniejsze krajowe i zagraniczne festiwale nowej muzyki, jak ?Synth?se” w Bourges, ?Archipel”
w Genewie, ?Audiobox” (rai), ?Nuova Consonanza” w Rzymie, ?Spaziomusica” w Cagliari, Video-Art w Locarno, Festiwal ?L'Europe Acousmatique” w Lyonie, ?Aterforum” w Bonn, ?Sonambiente”
w Berlinie i w. in. Operę che-Cambiare la prosa del Mondo, z tekstami m.in. Che Guevary, kompozytor napisał na zamówienie festiwalu nowej muzyki w Hawanie, gdzie miała swą prapremierę. Instalacja dźwiękowa La Voce di Petrouschka eksponowana jest stale w Międzynarodowym Muzeum Lalek w Palermo.
Współpracował kilkakrotnie z artystą wideo Mario Sasso. Ich wspólna wideo-kompozycja Footprint została w 1990 r. nagrodzona Prix Ars Electronica w Linzu; inne wspólne projekty to: Le Cittą continue/La stanza di Vertov (prezentacja na ?Sonambiente”, Berlin 1996), Omaggio a Giacomo Leopardi (?Quadriennale”, Rzym 1999) i La Torre delle Trilogie (eksponowany w największych muzeach oraz na expo 2000
w Hanowerze). W 1994 r. Nicola Sani, Daniele Abbado i Roberto And? otrzymali specjalną wzmiankę jury Prix Italia w Turynie za utwór Frammenti sull'Apocalisse.
Sani kierował sekcją muzyczną Festiwalu ?Arte Elettronica” w Camerino oraz sekcją Sztuki Elektronicznej Festiwalu ?RomaEuropa”. Obecnie zasiada w radzie artystycznej iuc-Istituzione Universitaria dei Concerti di Roma (University Concerts Institution), jest konsultantem artystycznym ?Musica per Roma” – kompanii prowadzącej nowe Audytorium Rzym oraz dyrektorem artystycznym rządowego projektu sonora (promocja nowej muzyki włoskiej za granicą).
Od 1990 r. współpracuje z rai; publikuje w periodykach ?Musica/Realtą” i ?Diario”, a także w dzienniku ?L’Unitą”. Wydał prace: Informatica: Musica/Industria i Musica Espansa (z Francesco Galante). Prowadził warsztaty i klasy mistrzowskie, gościnnie wykładał w różnych uczelniach krajowych i zagranicznych, był jurorem międzynarodowych konkursów kompozytorskich.

Ważniejsze utwory: Tendenze na taśmę (1987), che-Cambiare la prosa del Mondo opera na głosy i taśmę do tekstów Che Guevary
i poetów różnych epok (1989), Footprint na taśmę – muzyka do wideo Mario Sasso (1990), The Waste Land – La Terra Desolata, opera radiowa na głosy i taśmę do tekstów T. S. Eliota i własnych (1992), Energia na
8-kanałową taśmę – muzyka do performance’u multimedialnego, prezentowanego z obrazami filmowymi M. Antonioniego
w Pawilonie Włoskim na expo 1992 w Sewilli; Oltre Oltre, koncert-oratorium na głos, taśmę i live electronics (z Marią Monti
i L. Spagnolettim; 1993), Le Cittą Continue (La stanza di Vertov) na taśmę – muzyka do instalacji multimedialnej, z Mario Sasso (1993–95); L'Incarico e il Fine, opera na głos recytujący, smyczki, perkusję, chór 8-głosowy, taśmę i live-ele-ctronics; libretto: Luigi Pestalozza (1994); Frammenti sull'Apocalisse, opera na głosy recytujące, solistów, taśmę
i live-electronics, teksty: Roberto And?; (1994–1995); Les Jours de la Lumi?re Fragile na taśmę; kompozycja na dźwięki syntezowane cyfrowo (1994); Il Novo Canto na sopran i zespół (1994); Non pot? mai sfiorire na sopran i taśmę do tekstów Pier Paolo Pasoliniego (1995);
Le corde di un tempo na cztery gitary (1995); In Stiller ewiger Klarheit na zespół i live-electronics do tekstów Hölderlina (1995); Wasser-
erinnerungen na flet basowy i 8-kanałową taśmę cyfrową (1996); Dove arrivano le nuvole piĚ vaste na flet prosty kontrabasowy, live electronics
i taśmę (1996); Un canto dell'Isola na skrzypce solo (1996); Spargimento, opera taneczna na zespół, 4 perkusistów i chór, do libretta Erriego De Luca (1997); A time for the evening na klarnet, skrzypce, wiolonczelę
i fortepian (1997); Non tutte le isole hanno intorno il mare, trzyczęściowy cykl na instrumenty solowe (altówka, harfa i klarnet basowy)
i 8-kanałową taśmę cyfrową (1997); Concetto Spaziale, Attese na fortepian i taśmę (1997); Come una specie di infinito na wiolonczelę i fortepian (1997); Adagio Moss na perkusję, głos i taśmę (1998); Lo soffia il cielo na dwie tuby i 8-kanałową taśmę cyfrową (1998); Crepuscoli del divenire na orkiestrę (1998); I binari del tempo na flet i taśmę (1998); Il Gioco dei Mostri, opera dziecięca (1999): In chiave d'autunno na trzy fagoty i kontrafagot (1999); Al di lą dei miei uragani na akordeon i taśmę cyfrową 8-kanałową (2003); Windstille na flet kontrabasowy, organy i taśmę cyfrową 8-kanałową (1999); Voices beyond the edge na głos basowy solo
i taśmę 8-kanałową (1999); Terra na perkusję i taśmę 8-kanałową (2000); Voci Controvento na pięć głosów (2000), Verso un altro occidente na flet, klarnet, altówkę, fortepian i perkusję (2001), Deshabiller le silence ma taśmę do tekstów Andrzeja Wirtha (2001), Passagen im Gegenlicht na orkiestrę i chór dziecięcy (2003).

I binari del tempo (Tracks of time, 1998). Podstawą utworu są brzmienia wdmuchiwane oraz powstające w wyniku uderzania. Pochodzą one
z materiału dźwiękowego, wydobywanego z różnych rodzajów fletu przez flecistę włoskiego Manuela Zurrię. Nagrane dźwięki zostały następnie poddane przetworzeniom przy pomocy cyfrowych procesorów i technik edycyjnych w Studiach grm w Paryżu.
Naturalny rytm pulsu (bicia serca) flecisty, wychwycony przypadkiem wśród nagranych brzmień fletowych, towarzyszy organizacji czasu muzycznego w utworze.
Flet traci swą szczególną naturę instrumentu monodycznego, stając się generatorem wielopiętrowych figur brzmieniowych. Nie słychać tradycyjnych dźwięków fletu, można za to odbierać ich transfiguracje w uniwersum brzmień uzyskanych dzięki technologii cyfrowej, umieszczonych w środowisku brzmieniowym, gdzie przewagę mają brzmienia wdmuchiwane – zarówno skomplikowane, jak i proste, surowe.
W tym dramacie cisza jest percepcją strefy granicznej, samotności, czynnikiem napięcia i równocześnie elementem kontrastu.