Fabrizio Casti

ur. 1960 w Guspini (Włochy). Ukończył studia w zakresie kompozycji eksperymentalnej w Cagliari, w klasie Franca Oppy; studiował również muzykę elektroniczną w Wenecji, pod kierunkiem Alvise’a Vidolina. Współpracował oraz pisał muzykę dla wielu znanych artystów i zespołów, jak m.in. Irvine Arditti (Sottili di luce), Carin Levine (Morbide aure dell’aria na flet solo), Oscar Pizzo (L’ottavo Cielo na fortepian i orkiestrę, Le Rovine na fortepian i live electronics), Arditti Trio (Sospinti oltre le mura), Ensemble Belcanto (Come un’ombra di luna), ignm-Vocalsolisten (Di salmastro e di terra), jak również dla orkiestry symfonicznej oraz sinfonietty opery w Cagliari.
Jest prezesem włoskiego Associazione Spazio-Musica-Ricerca oraz wiceprezesem międzynarodowego festiwalu ?Spaziomusica”.
W 1992 i 1994 r. brał udział w forum kompozytorów podczas letnich kursów w Darmstadcie, gdzie prezentował swoje utwory.
Jego kompozycje były wykonywane na krajowych i międzynarodowych festiwalach w Europie, Japonii i Ameryce, nadawane przez stacje radiowe we Włoszech i za granicą, ukazały się również na płytach cd, wydanych przez Nuova Fonit-Cetra i Spaziomusica.
Casti naucza kompozycji w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Cagliari.

Ważniejsze utwory: Sottili di luce na skrzypce (1994), L’ottavo Cielo na fortepian i orkiestrę (1994), Sospinti oltre le mura na flet lub klarnet, fortepian i skrzypce (1995), Hai un sangue, un respiro II na sopran lub mezzosopran i taśmę (1996), Morbide aure dell’aria na flet (1996), Come un’ombra di luna na sześć głosów żeńskich (1997), Naer het leven na głos, perkusję, harfę, kontrabas i live electronics (1998), Compianto sulle parole sprecate na trąbkę (1998), Come ad attraversare gli intervalli
dell’aria na głos recytujący i orkiestrę smyczkową (1998), Ricopiando
le carte note na gitarę (1999), Cadenza impura na fortepian (1999).

L’apparenza reale rozwija się na planie krótkich zazwyczaj, lecz wyrazistych gestów. Maksymalne zróżnicowanie barw sprawia, że każdy moment ma swój własny charakter wyrazowy. Niektóre fragmenty mają skalę dynamiki od brzmień ledwie słyszalnych do najdzikszego fortissima. Brzmienia wahają się od najbardziej przenikliwych do najciemniejszych i ponurych, ambitus – od najszerszego po najwęższy. Wykorzystane są także możliwości, jakie stwarza ruch głosów i ich najdalsze wycieczki; krótko mówiąc – mamy do czynienia z pełną eksploatacją możliwości instrumentu. Stąd też bierze się rozwój potencjału melodycznego, harmonicznego i rytmicznego, zawartego w pomysłach inicjalnych. Muzyka płynie swobodnie w przestrzeni, manifestując się poprzez formy różne bądź podobne do siebie, ale nigdy identyczne. Jest formowana i transformowana przez figury melodyczne, które w przypadku ciągłości barw nabierają charakteru melodii.
Kompozycja dedykowana jest Carin Levine.
Fabrizio Casti