ur. 1945 w Rzymie. Studiował na uniwersytetach w Wiedniu
i Rzymie, a także w konserwatorium w Pesaro, gdzie uczył się kompozycji u A. Renziego, R. Lupiego i B. Poreny (dyplom w 1970 r.).
W latach 1968–72 mieszkał w Kolonii, gdzie uczęszczał na kursy prowadzone przez Bernda A. Zimmermanna i Vinko Globokara, jak również na kursy nowej muzyki, na których w latach 1968–70 wykładali: Stockhausen, Pousseur, Kagel, Schnebel i Rzewski. Studiował również muzykę elektroniczną u H. Eimerta w Kolonii i G. M. Koeniga
w Utrechcie. W 1973 r. był studentem P. Dessaua w Berlinie.
W latach 1973–78 Lombardi nauczał kompozycji w konserwatorium
w Pesaro, a w latach 1978–93 w konserwatorium w Mediolanie. Ponadto dawał liczne wykłady w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii i krajach latynoamerykańskich. Katalog jego utworów obejmuje ponad 60 kompozycji, w tym trzy symfonie i trzyaktową operę Faust. Un Travestimento do libretta E. Sanguinettiego. Wiele jego utworów powstało na zamówienie znaczących instytucji włoskich i zagranicznych, jak ircam w Paryżu, wrd w Kolonii, Rikskonserter w Sztokholmie, Radio ddr oraz Musikbiennale w Berlinie, rai w Rzymie, Opera w Bazylei, Wiener Festwochen, Opera w Lipsku, Alte Oper we Frankfurcie i in.
Jest wiceprezesem włoskiego stowarzyszenia Nuova Consonanza, współredaguje magazyn ?Musica/Realtą”, jest autorem licznych artykułów publikowanych we Włoszech i za granicą, jak również kilku książek, w tym rozprawy o orkiestracji.

Ważniejsze utwory: Alle fronde dei Salici na 12 głosów do tekstów Salvatore Quasimodo (1977), Essay na kontrabas solo (1975), Essay 2 na klarnet basowy (1979), E subito riprende il viaggio na pięć głosów do tekstów Ungarettiego (1979/80), Framework na dwa fortepiany i orkiestrę (1982–83), Hasta que Caigan las Puertas del Odio na 16 głosów do tekstów Pabla Nerudy (1977), Klavierduo (1978–79), La Notte di S. Silvestro, uwertura na orkiestrę (1983–84), Majakowski, kantata na głos basowy, chór mieszany i siedem instrumentów do tekstów Majakowskiego (1979–80), Mirum na cztery puzony (1984), Mythenasche na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę kameralną do tekstów Albrechta Betza (1980–81), Schattenspiel na flet basowy (1984), Schegge na flet, klarnet i róg (1984), II Symfonia (1981), Sei bagatelle di fine estate na różne grupy instrumentalne (1983), Sisyphos na osiem instrumentów (1984), Sisyphos II na 14 instrumentów (1984), Tui-Gesänge na sopran i pięciu wykonawców, do tekstów A. Betza (1977), Wariacje na orkiestrę (1977), Winterblumen na flet i harfę (1982).

Schattenspiel jest krótką kompozycją na flet basowy, którą napisałem w 1984 r. Jak wskazuje tytuł, charakteryzuje ją ciemna barwa brzmienia, stąd także szkicowość i lakoniczność, ?bezcielesność” dykcji muzycznej.
Cienie są jednak nierealne, nieprawdziwe, iluzoryczne. Bo czyż sama muzyka nie jest iluzją, wizją, chimerą, utopią?....
L.L.
(wrzesień 1993)