Kompozytor i dyrygent włoski, jeden z największych interpretatorów muzyki współczesnej; urodził się w roku 1920 w Wenecji, zmarł w 1973 w Darmstadcie. Od dwunastego roku życia dyrygował, zyskując sławę ?cudownego dziecka”. Kompozycję studiował pod patronatem księżnej E. de Polignac w konserwatorium w Rzymie (u A. Bustiniego) i w Wenecji (u Gian Francesca Malipiera). Studia dyrygenckie odbył pod kierunkiem A. de Guarnieriego w Sienie. W latach wojny powołany do wojska, uczestniczył w kampanii rosyjskiej; później przyłączył się do ruchu oporu.
W 1948 r. zetknął się z Hermannem Scherchenem, który zainteresował go techniką dodekafoniczną. Od tej chwili dzielił swe zainteresowania między kompozycję, dyrygenturę i działalność pedagogiczną (Darmstadt, Mediolan, Salzburg, Tanglewood, Nowy Jork).
Odegrał zasadniczą rolę w ukształtowaniu się awangardy włoskiej po 1945 r. W 1954 r. wspólnie z Beriem założył w Mediolanie (przy rai) Studio di Fonologia Musicale. W latach 1957–58 prowadził kurs techniki dodekafonicznej w Mediolanie. Był silnie związany z Darmstadtem, gdzie początkowo uczestniczył w kursach, a potem prowadził seminaria. W 1963 r. osiedlił się tam na stałe. W 1970 miasto przyznało mu honorowe obywatelstwo. Trzykrotnie otrzymał Prix Italia: w 1950 i 1970 za muzykę do słuchowisk radiowych: Il mio cuore Ź nel Sud G. Patroniego Griffiego oraz Ritratto di Erasmo do tekstu własnego, w 1972 za ?inwencję radiofoniczną” Ages (tekst wspólnie z G. Pressburgerem).

Ważniejsze utwory: Studi per ?Il Processo” di Franz Kafka, muzyka sceniczna (1950), Improvvisazione I i II na orkiestrę (1951, 1953), Sequenze
e strutture na taśmę (1954), Koncert na flet i orkiestrę (1954), Notturno na taśmę (1955), Kwartet smyczkowy (1955), Syntaxis na taśmę (1957), Serenata II na 11 instrumentów (1957), Continuo na taśmę (1958), Koncert fortepianowy (1959), Dimensioni II na głos i dźwięki elektroniczne; fonemy
H. G. Helms (1960), Don Perlimplin, opera radiowa wg F. Garcii Lorki (1961), Serenata III na taśmę (1962), Le rire na taśmę (1964), Hyperion, ?poezja w formie spektaklu”, tekst F. Hölderlin, fonemy H. G. Helms (1964), Stelle per Diotima na orkiestrę (1965), Aulodia per Lothar na obój miłosny i gitarę ad lib. (1965), Widmung na skrzypce solo (1967), Koncert skrzypcowy (1969), Serenata per un satellite dla 8 wykonawców (1969), PiŹce pour Ivry na skrzypce solo (1971), Viola na altówkę (1971), Tempo libero I na taśmę (1971), Solo na musette, obój, obój miłosny i rożek angielski, dla jednego wykonawcy (1971), Ausstrahlung na głos żeński, flet i obój solo, orkiestrę i taśmę (1971), Venetian Journal wg J. Boswella na tenor, 22 instrumenty i taśmę (1972), Aura na orkiestrę (1972), Dialodia na dwa flety lub dwa oboje (1972), Biogramma na orkiestrę (1972), trzy koncerty na obój i orkiestrę (1962, 1967, 1973), Grande aulodia na flet, obój i orkiestrę (1970), Satyricon, opera, libretto wg Petroniusza (1973).